Asuncion miała piękny horyzont przed oczami. Od
dawna nie zatrzymywała się by patrzeć i kontemplować. Oddawała
się inercji pozwalając by wir życia nosił ją.
Zawsze było coś do zrobienia, jakieś miejsce w które musiała
iść. Między obowiązkami i codziennymi pracami nie było
przestrzeni na czucie. Piękno potrzebuje czasu by je smakować. To
co tylko jest atrakcyjne działa jak magnes, przyciąga, zniewala.
Piękno zaś jest jak drzewo. Czasami ze względu na pośpiech nie
widzisz go dopóki w nie, nie uderzysz. Stwórz przestrzeń w twoim
życiu dla piękna które ciebie otacza. Patrzenie na piękno, to
nie strata czasu tylko uspokajanie duszy.
Miłego wtorku piękna.
No hay comentarios:
Publicar un comentario