Niewidzialny czas (PL)

Klaudia od kiedy była małą dziewczynką, która poznawała świat który ją otacza, słyszała jak ludzie dorośli mówili: „Nie mam czasu”. Swoimi wielkimi oczami patrzyła na ludzi i rzeczywiście nie mieli nic w swoim reku. Wyglądało na to, że czas nie jest czymś materialnym, być może jest niewidzialny... z większym zainteresowaniem chciała go poznać. Nie wiedziała czym jest, ani jaki jest, bo nikt go nie miał. Dorośli im więcej pracowali tym częściej mówili, że nie mają czasu. Klaudia nigdy nie słyszała by ktoś mógł kupić czas w sklepie. Nawet zaczęła podejrzewać, że czas nie istnieje, że go wymyślili dorośli by odstraszać dzieci które prosiły o odrobinę miłości i uwagi.